گفتم فراق تا کی گفتا که تا تو هستی

گفتم که روی خوبت ، از من چرا نهان است ؟

                                   گفتا تو خود حجابی ، ور نه رخم عیان است

گفتم که از که پرسم جانا نشان کویت ؟

                                گفتا نشان که پرسی ؟ آن کوی بی نشان است ؟

گفتم مرا غم تو ، خوشتر ز شادمانی

                                       گفتا که در ره ما ، غم نیز شادمان است !

گفتم که سوخت جانم ، از آتش نهانم

                                  گفت آنکه سوخت او را ،کی نادی فغان است

گفتم فراق تا کی ؟ گفتا که تا تو هستی

                                   گفتم نفس همین است ؟ گفتا سخن همان است

گفتم که حاجتی هست ، گفتا بخواه از ما

                                           گفتم غمم بیفزا ، گفتا که رایگان است

گفتم ز( فیض) بپذیر این نیم جان که دارد

                                      گفتا نگاه دارش ، غمخانه ی تو جان است

                                     ((فیض کاشانی)) از کتاب صحیفة المهدی (ع) صفحه ۳۶۰