انسان دیندار، در صدر اسلام عقاید و باورهاى دینى را از پیامبر(ص) مى گیرد وتعالیم خالص دین را با دریافت مستقیم از مفسر واقعى وحى دریافت مى کند.
رسول خدا(ص)را مى بیند واز روش و منش و سیره او الهام مى گیرد وپایه باورهاى خود را استوار مى سازد و این امور در آسان کردن پذیرش حق، نقش به سزایى دارند. اما انسان دیندار در این عصر، از تمامى این دریافت هاى حسى به دور است و تنها بر اساس درک عقلى و تاریخى، پیامبر و امامان(ع) را مى شناسد و به رسالت و امامت ایشان ایمان مى آورد.
پیامبر(ص) مى فرماید: برادران من کسانى هستندکه پس از شما اصحاب زندگى مى کنند. به من ایمان مى آورند ... در حالى که مرا ندیده اند. بى گمان دیندار بودن در روزگارغیبت، ایمان افزون ترى را مى طلبد، چرا که ایمان به وجود پیامبر (ص) امامان معصوم (ع)

و غیبت مهدى (عج) به نوبه خود، ایمان به غیب است.
دیندارى در روزگار غیبت، نیازمند بینشى است که انسان دیندار در پرتو آن، بتواند در برابر تحریف ها، مسخ ها، شبهه ها، تردیدها، تزلزل ها و سرکوفت ها از درون و بیرونِ حوزه دین، همچنان رویکرد دینى خود را نگاه دارد وبا هیچ یک از این عوامل، خلوص دینى ودیندارى را در فکر وعمل از دست ندهد .

پیامبر (ص) فرمود: به زودى پس از شما، کسانى مى آیند

که یک نفر از آنان پاداش پنجاه نفر از شما را دارد .
گفتند: اى رسول خدا ما در جنگ بدر و احد وحنین در رکاب شما جهاد کرد ه ایم ودرباره ما آیه قرآن نازل شده است حضرت فرمود: زیرا اگر آن چه از آزارها و رنج هاکه بر آنان مى رسد بر شما آید،

 به سان آنان، شکیبایى نخواهید داشت.
پایدارى بر دین در روزگارغیبت، به پذیرش سختى ها و بیم ها و محرومیت ها وتنگناهاى مادى خلاصه نمى شود، بلکه تحت فشارهاى سخت روحى ومعنوى نیز، بر آنها افزوده مى گردد وچنان چه دیندارى با صبر و شکیبى آگاهانه توأم نباشد،

به تدریج، نا امیدى ها روى مى آورد و باور را از روح و فکر مى ستاند .
امام صادق (ع) مى فرماید: به تحقیق براى صاحب الامرغیبتى است، کسى که در آن زمان دینش را نگهدارد، هم چون کسى است که درخت خار قتاد را با دست بتراشد .

کدام از شما قدرت دارد که خار آن درخت را به دستش نگهدارد.
حضرت در حدیث دیگرى مى فرماید:... سوگند به خدا شکسته مى شوید

مانند شکسته شدن سفال به درستى که سفال هرگز به صورت نخست برنمى گردد،

به خدا سوگند حتماً شما امتحان خواهید شد، به خدا سوگند

قطعاً شما غربال خواهید شد، چنان که دانه تلخ از میان گندم جدا شود.
سوگندهاى پی در پی حضرت، دلالت بر اصل امتحان و دشوارى دیندارى در عصر غیبت دارد.