« الا و ان الدعی ابن الدعی قد رکز بین‏ اثنتین بین السله و الذله ، و هیهات منا الذله » .
    پسر زیاد از شمشیرش خون می‏چکید . پدر سفاکش بیست سال قبل آنچنان از مردم کوفه زهر چشم گرفته بود که تا مردم کوفه شنیدند
    پسر زیاد مامور کوفه‏ شده است ، خود بخود از ترس خزیدند به خانه‏هـــــای خودشــــان ، چــــون او و پدرش‏ را می‏شناختند که چه
    خونخوارهائی هستند .
    همینکه پسر زیاد آمد به کوفه و امیر کوفه شد ، به خـــــاطر رعبی که پدرش‏ در دل مردم کوفه ایجاد کرده بود ، مردم از دور مسلم 
    پراکنده شدند . اینقدر مردم مرعوب اینها بودند . امام حسین خطاب به مردم کوفه می‏فرماید : « الا و ان الدعی ابن الدعی »
    مردم ! آن زنازاده پسر زنازاده، آن امیر و فرمانده شما « قد رکز بین اثنتین بین السله و الذله »  می‏دانید به‏ من چه پیشنهاد می‏کند ؟
    می‏گوید حسین ! یا باید خوار و ذلیل من شوی و یا شمشیر . به امیرتان بگوئید که حسین می‏گوید : « هیهات منا الذله » حســین‏ تن به
    خواری بدهد ؟ ! 
    آیا او خیال کرده که من مثل او هستم‏ ؟ « یابی الله ذلک لنا و رسوله و المومنون و حجور طابت و طهرت » خــــــدا می‏خواهد حسین
    چنین باشد . شما مگر نمی‏دانید ، آن‏ زنازاده مگر نمی‏داند که من در چه دامنی بزرگ شده‏ام ؟ من روی دامن پیغمبر بزرگ شـــــده‏ام 
    روی دامن علی مرتضی بزرگ شده‏ام ، من از پستان فاطمه شیر خورده‏ام  . آیا کسی که از پستان زهرا شیر خورده بــــاشد ، تن‏ به
    ذلت و اسارت مثل پسر زیاد می‏دهد ؟ ! « هیهات منا الذله » ما کجا و تن به خواری دادن کجا ؟ !
    شعار حسین در روز عاشورا از این تیپ است . آقایان سردسته‏هـــا که برای‏ دسته‏های خودتان شعار می‏سازید ، ببینید شعارهایتان با 
    شعارهای حسین‏ می‏خواند یا نمی‏خواند . مسئله تشنگی اباعبدالله و خـــــاندان و اصحــــابشان مسئله شوخی‏ای نیست .هوا بسیار گرم
   ( عاشورای آنوقت ظاهرا در اواخر خرداد بوده . هوای عراق‏ زمستانش گرم است تا چه رسد به نزدیک تابستان آن ) ، سه روز است
    که‏ آب را بروی اهل بیت پیغمبر بسته‏اند ، گو اینکه در شب عاشورا توانستند مقداری آب بیاورند در خیمه‏ها که حضرت فــرمود آب
    را بنوشید و این آخرین‏ توشه شما خواهد بود . و به علاوه از نظر طبیعی یک قاعده‏ای است : هر کسی‏ از بدنش خون زیــاد برود که
    بدن کم خون شده و احتیاج به خون  جدید داشته باشد ، تشنه می‏شود .خداوند متعال بدن را به گونه‏ای ساخته‏ است که وقتی به چیزی
    احتیاج دارد ، فورا همان احتیاج جلوه می‏کند . افرادی که زخم بر می‏ دارند ، می‏بینید فورا تشنگی بر آنهـــا غــالب می‏شود ، و این 
    به واسطه رفتن خون از بدنشان است که چون بدن آماده می‏شود برای‏ ساختن خون و می‏خواهد خون جدید بســــازد ، آب می‏خواهد 
    خود رفتن خون از بدن‏ ، موجب تشنگی است .
    « یحول بینه و بین السماء العطش » اینقدر تشنگی اباعبدالله زیاد بود که وقتی به آسمان نگاه می‏کرد بالای سرش را درست نمی‏دید
    اینها شوخی‏ نیست.ولی من هر چه در مقاتل گشتم ( آن مقداری که می‏توانستم بگردم ) تا این جمله معروفی را که می‏گویند اباعبدالله
    به مردم گفت : « اسقونی شربه‏ من الماء » ، یک جرعه آب به من بدهید ، ببینم ، ندیدم !!!
    حســــین کـــــسی نبود که از آن مردم چنین چیزی طلب بکند . فقط یک جـــــا دارد که حضرت در حـــــالی‏ که داشت حمله می‏کرد
    « و هو یطلب الماء » . قرائن نشان می‏دهد که مقصود اینست : در حالی که داشت به طرف شریعه می‏رفت ( در جستجوی آب بود
    که‏ از شریعه بردارد ) نه اینکه از مردم طلب آب می‏کرد . 
    عظمت اباعبدالله چیز دیگری است . او چیزی است ، ما چیز دیگری . شعارهائی که در سینه زنی‏هـــــا و نوحه سرائی‏ها می‏دهید ،
    شعارهای حسینی باشد . نوحه ، بسیار بسیار خوب است . ائمه اطهار دستور می‏دادند افرادی که شاعر بودند ، نوحه خــوان بودند ،
    نوحه سرا بودند ، بیایند برای آنها ذکر مصیبت‏ بکنند ، آنها شعر می‏خواندند و ائمه اطهار گریه می‏کردند .
    نوحه سرائی و سینه زنی و زنجیرزنی ، من با همه اینها موافقم ، ولی به شرط اینکه شعارها ، شعارهای‏ حسینی باشد ، نه شعارهای
    من در آوردی : " نوجوان اکبر من " ، " نوجوان‏ اکبر من " شعار حسینی نیست .
    شعارهای حسینی شعارهائی است که از این‏ تیپ باشد : فــــریاد می‏کند
                            « الا ترون ان الحق لا یعمل به ، و ان الباطل لا یتناهی عنه یرغب المومن فی لقاء الله محقا »
    مردم ! نمی‏بینید که به حق‏ عمل نمی‏شود و کسی از باطل رو گردان نیست ؟ در چنین شرایطی ، مومن " نگفت حسین یا امـــام " باید
     لقاء پروردگارش را بر چنین زندگی‏ای ترجیح‏ بدهد . و یا :
                                     « لا اری الموت الا سعاده ، و الحیاه مع الظالمین الا برما » .
    ( هر جمله‏اش سزاوار است که بــــا آب طلا نوشته شود و در همه دنیــــا پخش‏ گردد ، و این ، باز هم کم است . ) من مرگ را جز
     خوشبختی نمی‏بینم ، من‏ زندگی با ستمکاران را جز ملالت و خستگی نمی‏بینم .
                                     مرا عار آید از این زندگی             که سالار باشم کنم بندگی 
     شعارهای حسین ( ع ) شعارهای محیی بود ، « یا ایها الذین آمنوا استجیبوا لله و للرسول اذا دعاکم لما یحییکم ».
    اباعبدالله یک مصلح است . این تعبیر مال خودش است :
                       « انی لم اخرج‏ اشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما و انما خرجت لطلب الاصلاح فی امه جدی‏ ،
                                       ارید ان آمر بالمعروف و انهی عن المنکر و اسیر بسیره جدی و ابی » .